بررسی میان کنش روی و اسیدهای آلی مالیک و سیتریک بر پاسخ های آنتی اکسیدانی در گیاه ذرت (zea mays l.)

آلودگی های خاک با فلزات سنگین یکی از مشکلات جدی برای محیط و همچنین، یکی از تنش های محیطی مهم برای گیاهان محسوب می شود. روی، به عنوان عنصری ضروری برای رشد و نمو گیاهان نقش ساختاری و عملکردی فراوانی در بسیاری از فرآیندهای ساخت و ساز گیاهان بر عهده دارد، ولی مقدار اضافی آن به ویژه در خاک های اسیدی عامل محدود کننده رشد محسوب می شود. در این بررسی، دانه رُست های 5 روزه ذرت به مدت 10 روز در شرایط هیدروپونیک، با سولفات روی صفر، 400 و 600 میکرومولار و همچنین، مالیک اسید و سیتریک اسید (32/0 میلی مولار) به همراه غلظت های روی تیمار شدند. پس از برداشت، وزن خشک، طول ریشه و اندام هوایی، میزان مالون دی آلدئید، پراکسید هیدروژن و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی (کاتالاز، آسکوربات پراکسیداز، گلوتاتیون ردوکتاز و گایاکول پراکسیداز) اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که وزن خشک، طول ریشه و اندام هوایی با افزایش روی کاهش یافت، در حالی که میزان مالون دی آلدئید، پراکسید هیدروژن و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی با افزایش غلظت روی افزایش پیدا کرد. همچنین، در حضور اسیدهای آلی (مالیک اسید و سیتریک اسید) آثار سمیّت در گیاه کاهش یافت. به طور کلی، فلز روی در غلظت بالا باعث ایجاد آثار سمّی در گیاه ذرت شد، در حالی که حضور اسیدهای آلی باعث تعدیل آثار سمیّت در این گیاه شد.